Przedmiotem analiz zawartych w artykule jest proces powstawania i funkcjonowania Rad Działalności Pożytku Publicznego na szczeblu województwa, powiatu i gminy, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie. Rady przedstawiane są tu jako instrument dialogu obywatelskiego w Polsce. W artykule zaprezentowane zostały funkcje pełnione przez Rady, jak również przykładowe działania podejmowane w wybranych polskich miastach przez te ciała konsultacyjno-doradcze. Wskazano także na mankamenty i nieprawidłowości w zakresie działalności Rad, które są zgłaszane zarówno przez środowisko naukowe, jak i przedstawicieli obydwu sektorów: publicznego oraz pozarządowego. Szczególnemu omówieniu podlega kwestia funkcjonowania Rad Działalności Pożytku Publicznego jako platformy komunikacyjnej pomiędzy sektorem publicznym a pozarządowym.

Dynamiczny rozwój nowych technologii i technik komunikowania się wpływa na funkcjonowanie jednostek samorządu terytorialnego a także zakres i formę prowadzonego przez nie lokalnego dialogu obywatelskiego. Jednostki samorządy terytorialnego wykorzystują różne narzędzia elektroniczne i technologie informacyjno-komunikacyjne do kontaktu z mieszkańcami. Do stosowania niektórych z nich zostały zobligowane w drodze ustawy, a inne stosują z własnej inicjatywy. Nie zawsze lokalne samorządy potrafią umiejętnie dobrać narzędzia komunikacyjne do prowadzenia dialogu z mieszkańcami, a umiejętnie wykorzystane nowe technologie mogą wzmacniać funkcjonowanie społeczeństwa obywatelskiego jednocześnie dając impuls do jego rozwoju.

Celem artykułu jest przedstawienie dialogu obywatelskiego z perspektywy rozwiązań systemowych kierowanych do sektora pozarządowego i wdrażanych na poziomie samorządu lokalnego w Krakowie. Miasto ma obowiązek tworzenia warunków do rozwijania partycypacji i angażowania mieszkańców i mieszkanek w proces decyzyjny, jednak nawet najbardziej drobiazgowy akt prawny dotyczący budowania dialogu nie jest w stanie zastąpić kultury współpracy międzysektorowej, wzajemnego szacunku oraz wpłynąć na rzeczywistą zmianę postaw wobec partnera dialogu. Artykuł stawia pytania o granice formalizowania dialogu obywatelskiego. Wykorzystano w tym celu analizę treści podstawowych aktów prawnych regulujących współpracę administracji samorządowej z organizacjami pozarządowymi w Krakowie. Skoncentrowano się na instytucjonalnych formach dialogu: Krakowskiej Radzie Działalności Pożytku Publicznego oraz Komisjach
Dialogu Obywatelskiego.

Artykuł przedstawia problem dialogu i komunikacji z perspektywy języka i polityki. Autor pokazuje, jaki wpływ na strukturę dyskusji ma język – konkretne słowa. W tym celu patrzy na społeczną dualizację z punktu widzenia języka – podziału na rejestr romantyczny i pozytywistyczny.

Artykuł poświęcony jest obecności jawnej dehumanizacji animalistycznej i mechanistycznej w polskim dyskursie politycznym na przykładzie spotów wybranych ugrupowań i partii politycznych w wyborach parlamentarnych 2015 roku. Rozważania oparte są na intensywnie rozwijanych w XXI wieku teoriach infrahumanizacji oraz dehumanizacji. Zgodnie z tą pierwszą, odczłowieczanie ma postać subtelną, jest powszechne, zachodzi w pewnym stopniu poza świadomością podmiotu i polega na odmowie innym emocji wtórnych, które są charakterystyczne dla ludzi. Przypisywane innym w procesie infrahumanizacji emocje pierwotne są właściwe także zwierzętom, stąd odczłowieczanie tego rodzaju odbywa się poprzez porównanie ze zwierzętami. Teoria dehumanizacji akceptuje to twierdzenie wyróżniając dehumanizację animalistyczną, rozszerzając pole badań o dehumanizację mechanistyczną, gdzie odczłowieczenia dokonuje się poprzez porównanie z maszynami. Obie formy dehumanizacji mogą mieć postać subtelną i jawną; obie także mają znaczne konsekwencje dla zjawisk społecznych, przede wszystkim usprawiedliwiają przemoc i zmniejszają chęć pomocy ofiarom. Pytaniem ważnym, w tym kontekście, wydaje się występowanie dwóch form dehumanizacji w walce politycznej, jak i strategie odczłowieczania wrogów stosowane przez poszczególnych aktorów. Przeprowadzona analiza uprawdopodabnia twierdzenie, że zarówno dehumanizacja animalistyczna, jak i dehumanizacja mechanistyczna są obecne w polskiej debacie politycznej. Uprawnia również do postawienia ostrożnego wniosku, że są one raczej narzędziami zdobywania władzy, aniżeli jej utrzymania