e-wydania

Biorąc pod uwagę, że współczesne technologie umożliwiają prowadzenie psychoterapii na odległość, ważna dla jej praktyków staje się dyskusja na temat wad i zalet wykorzystania do tego celu cyberprzestrzeni. Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie negatywnych i pozytywnych cech arteterapii w formie online. Tekst bazuje na integracyjnym przeglądzie recenzowanej literatury na temat wykorzystania technologii cyfrowych w psychoterapii i terapii sztuką. Uwzględniono nie tylko badania, które przedstawiały wyniki empiryczne, ale także badania obserwacyjne i jakościowe, w których oceniano skuteczność e-terapii i arteterapii online. Wyniki badań wskazują na wysoką akceptację klientów i terapeutów oraz pozytywne aspekty związane z tą metodą prowadzenia psychoterapii, takie jak przyjemność katartyczna i multimodalne środowisko ekspresji. Niemniej jednak, terapeuci sztuki chcący prowadzić psychoterapię w trybie online napotykają na szereg wyzwań, w tym brak walorów dotykowych oraz trudności w zarządzaniu i radzeniu sobie z sytuacjami kryzysowymi na odległość. Mimo, że cyberprzestrzeń zapewnia wolność ekspresji dla klientów i usług terapii sztuką na całym świecie, potrzeba biegłości technologicznej ogranicza dostęp do terapii. Dodatkowo, istnieją obawy etyczne, polegające na zmniejszonym zaufaniu w relacji terapeutycznej i utracie kontroli nad prowadzeniem sesji psychoterapii kryzysowej w formie online.

Celem artykułu jest próba zdiagnozowania problemu postrzegania twórczości artystów z niepełnosprawnością, w tym intelektualną, i odpowiedzi na pytanie, czy ich niepełnosprawność wpływa na nasz odbiór ich działalności artystycznej. Wstęp do rozważań oparty jest na założeniu, że sztuka osób z niepełnosprawnością łączona jest głównie z terapią i przez to traktowana jest jako sztuka „gorsza”, „niższego rzędu”. Analiza literatury przedmiotu, w tym również raportów i wywiadów z artystami i założycielami teatrów performatywnych, stanowi podstawę do wysunięcia tezy, że artyści z niepełnosprawnościami nie są traktowani jako poważni twórcy, są dyskryminowani, spychani na margines, oceniani przez pryzmat niepełnosprawności. Artykuł stanowi jedynie wstęp do badań, które wymagają kontynuacji i zgłębienia problemu. Ważnym elementem przyszłych badań powinno być oddanie głosu artystom z niepełnosprawnością i szukanie odpowiedzi na pytanie o źródło problemu społecznego odbioru sztuki osób z niepełnosprawnościami.