Problem badawczy dotyczy obecności zjawiska personalizacji w przekazach mediów społecznościowych kontrolowanych przez polityków podczas parlamentarnej kampanii wyborczej w Polsce w 2015 roku. W badaniu posłużono się przykładem ówczesnej największej partii opozycyjnej – Prawa i Sprawiedliwości, która w wyborach parlamentarnych odniosła sukces wyborczy. Celem pracy jest odpowiedź na pytanie, czy kampania wyborcza w mediach społecznościowych prowadzonych przez PiS była nastawiona na ekspozycję lidera, a jeśli tak, jak kształtowała się relacja partia-lider oraz lider-partia. Otrzymane wyniki dowodzą, że w przypadku PiS-u komunikowanie w mediach społecznościowych uległo medialnej personalizacji scentralizowanej.

Celem niniejszego artykułu była próba poruszenia wybranych medioznawczo-filozoficznych aspektów (teorii) funkcjonowania środowisk elektronicznych na przykładzie Internetu. Praca ta jest skrótem mojej pracy magisterskiej. Tekst łączy w sobie filozoficzne ujęcie, dotyczące funkcjonowania jednostki w środowiskach elektronicznych (ontoelektronika) z medioznawczymi ujęciami tej problematyki. Rozpocząłem ją od prezentacji światów możliwych oraz filozoficznych aspektów funkcjonowania Internetu. Następnie podzieliłem poszczególne teorie na białe i czarne utopie. Kolejno omówiłem utopijne teorie skonstruowane przez: Marshalla McLuhana, Sideya Myoo (Michała Ostrowickiego) oraz Michela Lacroix. Pomimo wielu nadziei, jakie ci medioznawcy i filozofowie wiążą z siecią, autorzy zauważają niebezpieczeństwa i zagrożenia, które wynikają wprost z istnienia środowisk elektronicznych.

Dla przeciwwagi omówiłem dwie antyutopijne teorie: Stanisława Lema oraz Andrew Keena. Podobnie jak w przypadku białych utopii, również teorie tych badaczy nie są całkiem jednostronne. Zarówno Keen, jak i Lem dostrzegają w środowiskach elektronicznych także zalety.

Napływ uchodźców do Europy, który w 2015 roku zaczęto określać mianem kryzysu imigracyjnego, istotnie wpłynął na specyfikę rodzimych dyskursów medialnych, przyczyniając się do ekspozycji dzielących ich twórców różnic światopoglądowych oraz będących ich pochodną różnych interpretacji i ewaluacji problemu. Celem niniejszego artykułu jest, z jednej strony, zilustrowanie skłonności publicystów dwóch tygodników opinii, „Do Rzeczy” i „Polityki”, do obrazowania kryzysu imigracyjnego i uchodźców w oparciu o określone – meliorystyczne i nonmeliorystyczne – stanowiska antropologiczne. Z drugiej zaś – prezentacja optyki teoretyczno-metodologicznej, która mogłaby pozwolić na tych stanowisk identyfikację. Materiał badawczy stanowiły publikowane na łamach wspomnianych tygodników w 2015 roku teksty, w których pojawiły się jawne nawiązania do kwestii kryzysu imigracyjnego.

Unia Europejska gwarantuje swobodny przepływ osób, towarów, usług oraz kapitału. Pierwszy z nich związany jest z problemem migracji, kontroli granicznych czy też instytucji azylu. Duże znaczenie ma również strefa Schengen, czyli porozumienie znoszące kontrolę osób przekraczających granice państw. Do monitorowania przepływu migracji zostały powołane specjalne organy takie jak SIS, Frontex, EUROSUR, EURODAC, EASO i EFU. Ogromne znaczenie odgrywają także działania organów międzynarodowych czy Unii Europejskiej. Wszystkie z nich zajmują się problemem uchodźców, kwestią ich przyjmowania, pomocy oraz zamachów terrorystycznych. Do wielu z nich doszło w 2016 i 2017 roku w europejskich miastach, co szeroko komentowały media. Mimo to wciąż brakuje jednolitego rozwiązania, co zrobić wobec powyższej sytuacji. Celem niniejszej pracy jest wskazanie, że pomimo dużej ilości powołanych instytucji oraz aktów prawnych, wciąż brakuje nowych uregulowań i jednoznacznych decyzji wobec ostatnich wydarzeń.

Celem niniejszego artykułu jest analiza procesu konsultacji i tworzenia rocznych programów współpracy z organizacjami pozarządowymi przez małopolskie samorządy. Badanie zostało przeprowadzone w formie ankiety rozesłanej pocztą elektroniczną do małopolskich samorządów. W pracy, dokonując weryfikacji działalności jednostek samorządu terytorialnego, szukano odpowiedzi na pytanie, czy samorządy postępują zgodnie z wytycznymi uchwały o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, w jaki sposób docierają z informacją do trzeciego sektora oraz czy słuchają wniosków i sugestii.