W samym środku lata 1999 r. nieoczekiwanie został zdymisjonowany premier Rosji Siergiej Stiepaszyn. Ówczesny prezydent Borys Jelcyn wyznaczył na jego następcę Władimira Putina, milczącego urzędnika o kamiennej twarzy, nieznanego szerzej światowej opinii publicznej i mediom poza specjalistycznymi kręgami rosjoznawców. Dymisja Stiepaszyna była – jak się wkrótce okazało – zapowiedzią głębokich strukturalnych przemian, które wysłały obóz Jelcyna na polityczną emeryturę, a Putina uczyniły najpierw prezydentem, potem znów premierem, a następnie ponownie prezydentem Rosji. W otwierającym ten numer Com.pressu artykule Kateryna Savranska przygląda się sposobom, w jaki rosyjska telewizja, współtworząc wizerunek prezydenta Putina, kreuje także współczesną rosyjską politykę. Za studium przypadku posłużył amerykańsko-rosyjski szczyt w Helsinkach w 2018 r., którego ramowanie umożliwiło rosyjskim mediom utrwalenie korzystnego wizerunku Putina wśród Rosjan.

Rozważając związki mediów i polityki, Mateusz Bartoszewicz przedstawia, jak treści publikowane w polskich tygodnikach opinii sprzyjają rozwojowi instytucji dialogu obywatelskiego. Zdaniem autora istnieją dwa zasadnicze imperatywy prowadzenia takiego dialogu: komunikacja w dobrej wierze oraz różnorodność głosów na temat danego zagadnienia. Bartoszewicz analizuje w ten sposób, jak polskie tygodniki opinii radzą sobie z kwestią imigracji zarobkowej obywateli Ukrainy.

Monika Jabłońska zajęła się procesem personalizacji w nowych mediach, który w nieoczywisty sposób łączy indywidualizm użytkownika z masowością infrastruktury. Jak pisze autorka, chodzi tu m.in. o wrażenie, które może odnieść przeciętny użytkownik internetu, że dostępne narzędzia zostały stworzone głównie z myślą o nim właśnie. Usypia to jego czujność i powoduje, że za korzystanie z medium dostosowanego do naszych indywidualnych potrzeb trzeba, nie zawsze świadomie, zapłacić informacjami o nas samych.

Maciej Żulpo zastanawia się z kolei nad konsekwencjami definiowania i redefiniowania pojęć „postprawdy” oraz „post-prawdy”, rozdzielając je. Kreśląc własne ujęcie teoretyczne, Żulpo wskazuje na kluczową rolę nowych mediów, argumentując, że post-prawda zapisywana z użyciem dywizu jest ściśle związana właśnie z przekazami w internecie. To inne zjawisko niż „bezdywizowa” postprawda, a zatem odmienna konceptualizacja i nazewnictwo są tutaj niezbędne.

Numer zamyka tekst Marcina Wróbla, który opisuje problem niechęci studentów nauk społecznych do dostrzeżenia praktycznej przydatności wiedzy z zakresu logiki. Wróbel argumentuje, że logika jest zespołem narzędzi, których opanowanie jest ściśle związane z pracą analityczną m.in. w zakresie analizy mediów i – szerzej – dyskursu publicznego. Są to narzędzia przydatne, ułatwiające, a nie utrudniające pracę zarówno dziennikarzy, jak i analityków mediów.